به نقل از «خبرگزاری صدا و سیما»

استفاده عجیب و باورنکردنی کَنه ها از الکتریسیته!

تاریخ انتشار: ۱۲ تیر ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۸۱۲۹۲۷۶

به گزارش سرویس وبگردی خبرگزاری صدا و سیما ، اگر تاکنون فکر می‌کردید کنه‌ها ناخوشایند هستند، یک مطالعه جدید قطعاً اوضاع را بدتر می‌کند. پژوهشگران دانشگاه «بریستول» کشف کرده‌اند که کنه‌ها می‌توانند توسط الکتریسیته ساکنی که میزبان آن‌ها به طور طبیعی انباشته می‌کند، از طریق شکاف‌های هوایی چندین برابر بیشتر از طول بدن‌شان بجهند.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

این کار به آن‌ها اجازه می‌دهد تا به میزبان‌هایی که خارج از دسترس پا‌های کوچک آن‌ها هستند، برسند و تماس برقرار کنند. این ویژگی همچنین بیماری‌ها را به دورتر از آنچه قبلا تصور می‌شد، می‌برد.

سم انگلند نویسنده ارشد این مطالعه از دانشکده علوم زیستی دانشگاه بریستول توضیح داد: ما می‌دانستیم که بسیاری از حیوانات از جمله انسان‌ها می‌توانند بار‌های الکترواستاتیکی قابل توجهی را جمع کنند. ما این را زمانی می‌بینیم که پس از پرش روی ترامپولین دچار شوک می‌شویم یا مثلاً هنگام مالیدن بادکنک روی موهایمان می‌بینیم که دچار برق گرفتگی خفیف می‌شویم.

وی افزود: این بار الکترواستاتیکی برای حیوانات در طبیعت نیز زمانی اتفاق می‌افتد که به اجسام موجود در محیط خود مانند چمن، شن و ماسه یا حیوانات دیگر ساییده شوند. این بار‌ها به طرز شگفت انگیزی زیاد هستند و می‌توانند معادل صد‌ها یا هزاران ولت باشند، یعنی بیشتر از آنچه در پریز برق خانه خود دارید! نکته مهم این است که بار‌های ساکن بر روی بار‌های ساکن دیگر، بسته به مثبت یا منفی بودن آنها، جاذبه یا دافعه اعمال می‌کنند.

پستانداران، پرندگان و خزندگان بار‌های الکترواستاتیک قابل توجهی را در خود حمل می‌کنند (معادل ولتاژ صد‌ها تا ده‌ها هزار ولت) و به نظر می‌رسد کنه‌ها به به این الکتریسیته ساکن پاسخ می‌دهند. محققان گزارش دادند:کنه‌ها به اجسام و موجودات مختلفی که ولتاژ‌های الکتریسیته در آن‌ها موجود است، می‌چسبند.

سام انگلند، زیست شناس دانشگاه بریستول در انگلستان می‌گوید: ما می‌دانیم که بار‌های الکتریکی ساکن به طور طبیعی روی بدن بسیاری از حیوانات انباشته می‌شوند، اما اینکه چگونه نیرو‌های تولید شده توسط این بار‌های الکتریکی بر اکولوژی حیوانات مذکور تأثیر می‌گذارد، به سختی مطالعه شده است.

کنه‌ها انگل‌های شیطانی هستند که از خون مهره داران تغذیه می‌کنند و به دلیل شیوع بیماری لایم، تب خالدار کوه راکی و سایر بیماری‌های بالقوه ناتوان کننده، موجوداتی بدنام هستند.

انگلند و همکارانش برای اینکه ببینند آیا کنه‌ها به میدان‌های الکتریکی طبیعی ناشی از میزبان‌های بالقوه‌شان پاسخ می‌دهند یا خیر، شروع به کار با پا‌های خرگوش خشک شده و سطوح پارچه‌ای اکریلیک کردند که با مالیدن پوست خرگوش روی آن‌ها شارژ می‌شدند و الکتریسیته ساکن در این پا‌ها جمع می‌شد.

کنه‌های کرچک (Ixodes ricinus) که در فاصله‌ای از چند میلی‌متر تا چند سانتی‌متر نگهداری می‌شوند، به راحتی از طریق هوا به این سطوح کشیده می‌شوند و نشان می‌دهند که نیرو‌های الکتریکی می‌توانند کنه‌ها را چندین برابر بیشتر از حالت عادی، به سمت هدفشان تحریک و حرکت دهند.

این تیم سپس ۲۰ کنه زنده را هر بار روی یک صفحه آلومینیومی قرار دادند که فقط چند میلی متر زیر یک الکترود فولادی کروی کوچک قرار داشت. هنگامی که الکترود تا ۷۵۰ ولت شارژ شد (نمونه‌ای از ولتاژ‌های موجود در مهره داران) از هر چهار کنه، سه کنه از این شکاف عبور کردند. وقتی تیم آزمایش را با همان تعداد کنه، اما بدون بار روی الکترود تکرار کرد، هیچ کنه‌ای حرکتی انجام نداد.

با تغییر ولتاژ روی کره و فاصله بین آن و صفحه، این تیم همچنین دریافتند: کنه را می‌توان با میدان الکتریکی قابل مقایسه با میدان الکتریکی پوست انسان از فاصله حدودا ۱۰ سانتی‌متری یا چهار اینچی بلند کرد.

جالب اینجاست که نیروی الکترواستاتیک در هر مورد، کنه‌ها را در برابر گرانش می‌کشاند؛ یعنی بی آنکه خود کنه حرکتی کند، برخلاف نیروی جاذبه به سمت میدان الکتریکی کشیده و پرتاب می‌شوند.

انگلند گفت: ما می‌خواستیم بدانیم آیا بار‌های ساکنی که در پستانداران، پرندگان و خزندگان به طور طبیعی انباشته می‌شوند، می‌تواند به اندازه‌ای زیاد باشد که کنه‌های انگلی با استفاده از آن به هوا بلند شوند و توانایی خود را در یافتن یک میزبان جدید برای بهبود تغذیه خود افزایش دهند؟

دانشمندان در آزمایش‌های خود شاهد بودند که کنه‌ها به راحتی از طریق هوا در شکاف‌های هوایی چند میلی‌متری یا چند سانتی‌متری کشیده می‌شوند.

انگلند گفت: ابتدا ما از اندازه‌گیری‌های قبلی بار معمولی حمل شده توسط حیوانات برای پیش‌بینی ریاضی قدرت میدان الکتریکی ایجاد شده بین یک حیوان حامل بار و علف‌هایی که می‌خواهند روی آن‌ها بنشینند و منتظر بمانند تا میزبان‌ها از آنجا عبور کنند، استفاده کردیم.

وی افزود: سپس ما کنه‌ها را با یک شکاف هوا در بین آن‌ها زیر یک الکترود قرار دادیم و بار الکترود را افزایش دادیم تا کنه‌ها به سمت الکترود جذب شوند. با انجام این کار ما توانستیم حداقل قدرت میدان الکتریکی را که در آن کنه‌ها وجود دارد، تعیین کنیم. این حداقل میدان الکتریکی در مرتبه بزرگی پیش‌بینی‌شده با محاسبات ریاضی میدان الکتریکی بین یک حیوان حامل بار و علف بود، بنابراین این احتمال وجود دارد که کنه‌ها در طبیعت به کمک الکتریسیته ساکن به سمت میزبان خود جذب شوند.

انگلند در پایان گفت: اکنون کشف کرده‌ایم که کنه‌ها می‌توانند از طریق الکتریسیته ساکنی که سایر حیوانات به طور طبیعی ایجاد می‌کنند، چندین برابر بزرگ‌تر از اندازه خود در شکاف‌های هوایی به هوا بلند و جابجا شوند. این امر باعث می‌شود تا حیواناتی را که می‌خواهند به آن‌ها بچسبند و از آن‌ها تغذیه کنند، پیدا کنند.

تا به حال ما نمی‌دانستیم که یک حیوان می‌تواند از الکتریسیته ساکن استفاده کند و این مرز تصور انسان را باز می‌کند که چگونه بسیاری از نیرو‌های نامرئی مانند همین الکتریسیته ساکن می‌توانند به حیوانات و گیاهان کمک کنند تا زندگی خود را ادامه دهند.

مارتین گیورفا، عصب‌شناس دانشگاه تولوز فرانسه که یادگیری و حافظه را در حشرات مطالعه می‌کند و در این مطالعه شرکت نداشت، می‌گوید: این کاملاً منحصربه‌فرد است، زیرا کنه‌ها نمی‌توانند برای رسیدن به میزبان خود بپرند. این واقعیت که آن‌ها از طریق میدان‌های الکترواستاتیک تولید شده توسط میزبان خود از راه دور به سمت هدف پرتاب می‌شوند … قابل توجه است. ” او اضافه می‌کند که ممکن است سایر انگل‌هایی که به پوست می‌چسبند نیز به طور مشابه جذب میزبان خود شوند. تحقیقات قبلی نشان داده است که چگونه گونه‌ای انگلی می‌توانند از الکتریسیته ساکن برای پرتاب کردن خود به مگس میوه استفاده کنند.

گروه پژوهشی اکنون امیدوار است که این کشف بتواند منجر به فناوری‌های جدیدی مانند اسپری‌های ضد الکتریسیته ساکن شود که بتواند نیش کنه را در انسان، حیوانات خانگی و حیوانات مزرعه به حداقل برساند.

این یافته‌ها در مجله Current Biology منتشر شده است.

منبع: خبرگزاری صدا و سیما

کلیدواژه: سلامت کنه ها الکتریسته الکتریسیته ساکن میدان الکتریکی طور طبیعی میزبان خود کنه ها کنه ها بار ها

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.iribnews.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «خبرگزاری صدا و سیما» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۸۱۲۹۲۷۶ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

ساخت نخستین سلول مغزی مصنوعی با آب و نمک 

به گزارش خبرگزاری علم و فناوری آنا به نقل از ساینس الرت، محققان توانسته اند اتصالات عصبی به نام سیناپس‌ها را با استفاده از همان آب و مواد نمکی که مغز از آن استفاده می‌کند شبیه سازی کنند؛ پیشرفتی که به رشته نوظهور «یونترونیک» که ترکیب زیست شناسی و الکترونیک است کمک می‌کند.

گروهی از پژوهشگران دانشگاه اوترخت در هلند و دانشگاه سوگانگ در کره جنوبی، از عملکرد مغز انسان که از ذرات باردار به نام یون‌های محلول در آب برای انتقال سیگنال‌ها در نورون‌ها استفاده می‌کند، الهام گرفته اند.

یکی از ویژگی‌های مهم توانایی مغز برای پردازش اطلاعات، انعطاف پذیری سیناپسی است که به نورون‌ها اجازه می‌دهد تا قدرت اتصالات بین خود را در پاسخ به تاریخچه ورودی تنظیم کنند.

این دستگاه که جدید «ممریستور یونترونیک» نام دارد، میزان بار الکتریکی را که قبلا از آن عبور کرده است «به یاد می‌آورد» و ما را به ساخت سیستم‌های مصنوعی با قابلیت تقلید از مغز ابرقدرت انسان نزدیک‌تر می‌کند.

«تیم کامسما» «Tim Kamsma» فیزیکدان نظری از دانشگاه اوترخت، می‌گوید: این دستاورد نشان دهنده یک پیشرفت حیاتی به سمت رایانه‌هایی است که نه تنها می‌توانند الگو‌های ارتباطی مغز انسان را تقلید، بلکه از همان محیط نیز استفاده کنند.

ممریستور یونترونیک به شکل مخروط با محلول آب و نمک در داخل آن، فقط ۱۵۰ در ۲۰۰ میکرومتر عرض دارد (عرض حدود سه یا چهار تار موی انسان در کنار هم). تکانه‌های الکتریکی باعث حرکت یون‌ها در کانال مخروطی شکل شده و تغییرات در بار الکتریکی منجر به تغییر در حرکت یون می‌شود. تغییر در چگونگی رسانش الکتریسیته سیناپس را می‌توان اندازه گیری و رمزگشایی کرد تا دریابیم سیگنال ورودی چه بوده که این نشان دهنده نوعی حافظه است.

طول کانال بر مدت زمان حفظ حافظه ممریستور تأثیر می‌گذارد و این نشان می‌دهد می‌توان کانال‌ها را برای کار‌های خاصی طراحی کرد دقیقا مانند آنچه در مغز وجود دارد. فیزیک دان‌ها همچنین در تلاش برای یافتن روش‌های مختلف ترکیب این سیناپس‌های مصنوعی هستند.

اگرچه هنوز این دستگاه و به طور کلی یونترونیک، در مراحل بسیار اولیه هستند، اما با توجه به تولید نسبتا سریع و ارزان، این طراحی جدید می‌تواند برای طیف وسیعی از کاربرد‌های آینده مقیاس پذیر باشد.

مجریان این طرح می‌گویند اگرچه سیناپس‌های مصنوعی قادر به پردازش اطلاعات پیچیده بر اساس مواد جامد هستند، اما ما اکنون و برای اولین بار نشان دادیم که این شاهکار با استفاده از آب و نمک نیز قابل اجراست. ان‌ها به طور موثر رفتار عصبی را با استفاده از سیستمی تکرار می‌کنند که از محیطی مشابه مغز استفاده می‌کند.

این پژوهشگران امیدوارند با الگوبرداری از مغز، به جای تکیه بر فرآیند‌ها و اجزای الکتریکی سنتی و رایج، بتوان با رایانه‌ها به ظرفیت و کارایی مغز نزدیک شد.

نتایج این تحقیقات در نشریه PNAS منتشر شده است.

انتهای پیام/